Dothan. Gwelsant ef yn agosáu dros frig y bryn, ac ymddangosai fel tywysog ieuanc yn ei wisg hardd.
Cydiodd un o'r brodyr yn chwyrn yn ei ffon fugail, a throes at y lleill â chas yn ei lygaid.
"Dacw'r Breuddwydiwr yn dod," meddai rhwng ei ddannedd, "a dyma'n cyfle i roi diwedd arno ef a'i freuddwydion."
Chwarddodd un arall yn fileinig, a chasglodd y brodyr at ei gilydd yn barod i syrthio arno. Ond ymwthiodd yr hynaf ohonynt, Reuben, i'r canol, gan eu cynghori i ymatal.
"Na thywelltwch waed," meddai. "Bwriwch ef i'r pydew i farw o newyn."
Cytunodd y brodyr, ac aeth Reuben ymaith oddi wrthynt, oherwydd ni allai aros i weld cam drin ei frawd. Credai y câi gyfle yn y nos i achub Ioseff a'i yrru'n ôl at ei dad.
Gafaelodd dwylo creulon yn Ioseff, a rhwygwyd ei wisg dlos oddi amdano. Trawodd un ef ar ei wyneb, llusgwyd a chariwyd ef at y pydew, ac fe'i bwriwyd yn bendramwnwgl iddo. Llithrodd cwymp o faw a cherrig mân i lawr arno, a gorweddodd yntau'n syfrdan a briwedig.
Gan geisio chwerthin uwch y peth, er bod cydwybod rhai ohonynt yn bur anesmwyth, eisteddodd y brodyr yn gylch i fwyta gerllaw. Ymhen encyd, galwodd un sylw y lleill at garafan (hynny yw, cwmni o farchnadwyr) a welai'n agosáu o'r gogledd.
