"Cymer hi," oedd ateb Cuchulain, ac fel mellten y saethodd y waywffon trwy gorff y Derwydd. Ond taflwyd hi yn ei hôl gan un o arweinwyr ei elynion. ac aeth i galon Cuchulain, brenin pob milwr.
Mewn ofn a thawelwch y syllodd y fyddin fawr arno'n syrthio, pob milwr â'i bwys ar ei waywffon. Gadawsant iddo gerdded mewn poen i yfed ac ymdrochi mewn llyn gerllaw, ond pan ddaeth allan o'r dŵr ni fedrai gerdded. Wrth y lan safai colofn o garreg, ac fe'i rhwymodd Cuchulain ei hun wrthi gan fynnu marw ar ei draed. Pylodd goleuni tanbaid ei lygaid, ac aeth ei wyneb yn wyn fel eira.
Yn araf y nesaodd ei elynion ato, ac yr oedd ofn yn eu calonnau. Gwelsant frân yn hofran uwch ei ben, ac yn fuan disgynnodd yn eofn ar ei ysgwydd lonydd. Gwyddent, wrth hynny, fod gwron Ulster yn farw o'r diwedd, ac nad oedd raid i neb ei ofni mwy.
