Am gael, o flaen gorseddfa'r Rhad,
I'w yspryd yssig esmwythâd;
Ac am gael uno yn y gân
A ddyrcha fry o'i chafell lân.
Uwch tonnau'r byd fel hyn mae'n byw,
A'i serch yn gorphwys ar ei Dduw ;
Ac o afaelion gwŷd a gwae,
Ar edyn engyl esgyn mae.
Dos, ystyr di yr uniawn doeth,
A rhodia yn ei lwybrau coeth;
A'th hunan cadw ar bob pryd
Yn ddifrycheulyd rhag y byd.
Fel hyn i'th ran daw gwynfyd gwir,
Doethineb, hedd, a dyddiau hir;
Ac yn dy galon, fel y môr,
Ar led tywelltir cariad Ior.
IV.
Y GOFWY BARNOL.
'Wele yr Arglwydd yn dyfod allan o'i fangre, i ymweled ag anwiredd preswylwyr y ddaiar.'—Esa. xxvi. 21.
MEWN trym-loes y ffoisom o neuadd ein tadau,
Yr estron a ddamsang ein mynor gynteddau;
Y corwynt â'i anadl ein henw a ddeifiodd,
A chasnur Iehofah i'r llwch a'n maluriodd.
O'i fangre daeth allan, a'i fraich mewn digllonedd
Diosgodd, i gospi gweddillion anwiredd;
Disgynodd, a distryw o'i flaen a ymdaenodd,
A'i soriant, yn llosgi fel tân, a'n difaodd.
