XIII.
TITHAU YR UN YDWYT.
Dechreu blwyddyn.
'Tithau yr un ydwyt, a'th flynyddoedd ni ddarfyddant.'— Salm cii. 27.
Duw Dad! Tydi, o'th orsedd wen,
A lywodraethi lawr a nen!
Ar air dy eneu, gadarn Ior,
Gostega twrf gwyllt donnau'r môr;
Ac adnewydda'r haul ei daith
Gwmpasog ar y glesni maith.
O un i un ein blwyddau ni
A lithrant heibio fel y lli;
A hedeg mae ein horiau'n gynt
Na'r saeth, neu'r fellten chwimmwth hynt:
Ond Tithau, byth yr un wyt Ti,
A'th orsedd nid ysgogir hi.
Tydi a roddes fywiol ffun,
Ac einioes i bob math ar ddyn:
I Ti cyflwyno'n hun a wnawn,
A than dy aden nodded cawn:
Mae'n gobaith ynot; gwrandaw Di,
O'th gafell lân, ein cwynion ni.
Na chofia'n hanwireddau mwy,
Yn ol ein haedd na thâl yn hwy;
Ond arnom doed dy fendith rad,
Dy hedd i'n bron, dy nawdd i'n gwlad;
A bydded byth ein mynwes ni
Yn fywiol deml i'th foliant Di.
Wrth blant cyfyngder trugarhâ,
Ac arnynt beunydd esmwythâ;
