Ac ar hyn tynnodd Wat ei getyn allan, ac a'i mwynhaodd gyda blas amlwg. Ond hyn oedd hynod i Dai (er na ynganodd ef air am hynny)—- y foment ag y darfyddodd yr ysmygu, cododd y llwydrew hefyd, a physgotwyd o hynny ymlaen gyda chryn lwyddiant.
Tua hanner nos dychwelwyd i'r ysgubor, gosod- wyd y rhwyd a'r bawlen yn eu lle diogel, ac wedi datgan o Wat fod y ddalfa yn naw pwys yn siwr o fod," dygwyd y pysgod hefyd i le diogel, ac aeth y ddau i fyny i'r ty, pob un i'w wely ei hun.
Nos drannoeth nid oedd Wat i'w weld yn unman am rai oriau, ond wedi ei ddychwelyd gwasgodd dri swllt i law Dai yn dawel, ac a gauodd y dwrn bychan am danynt, heb yngan yr un gair yn y weithred.
"Ond Wat," ebe Dai, fuo i ddim yn y dŵr fel chi."
"Taw â sôn, gyfaill bach," ebe yntau, "fe'th elwas di yn true blue on'd do fe? Wel, paid â chretu'n wahanol am dana' inna' wnei di? gair ymhellach felny mae i fod, Nos Da! Rwy'n rhoi tro am y fuwch dost cyn mynd i'r penllawr."
