"Odi." Yr oedd y gwrid ar wyneb Arfon yn huotlach na geiriau.
"Fedar hi siarad Cymraeg?"
"Diar, gall! Mae 'i thad hi'n flaenor yn Nhre Glo."
"Be' mae hi'n wneud yn Llundain, Arfon?"
"Mynd yn nyrs. Mae hi'n dod sha thre heno, ac 'ŷn ni'n trafaelu'n ôl 'da'n gilydd nos Lun. Ond pidwch â gweud dim wrth 'Mam, Wncwl."
Cawsant Sul hapus, a'r teulu i gyd yn gryno unwaith yn rhagor. Aeth Crad i orffwys ar ôl cinio, a rhoes William Jones ei het am ei ben.
"Tyd, Arfon," meddai. "Mi awn ni am dro wrth yr afon."
"Wel ..." A gwridodd y llanc. Cofiodd y chwarelwr fod ganddo dipyn o gur yn ei ben, ac ni wnâi rhyw awr o orffwys yr un drwg iddo yntau, meddai.
Hwyr y Llun a ddaeth. Daliai William Jones yn groyw nad oedd gan Grad hawl i fentro allan i'r glaw: fe âi ef i hebrwng Arfon at y trên. Pan gyrhaeddodd y ddau borth yr orsaf, estynnodd y llanc ei law.
"Wel, so long 'nawr, Wncwl."
"Yr ydw i'n dwad ar y platfform, 'ngwas i."
"Ond."
"Tyd, ne' mi golli di'r trên."
Daeth y trên yn swnllyd i'r golwg yn fuan, a gwelodd y ddau yr het werdd yn ymwthio allan o ffenestr un o'r cerbydau. Yna diflannodd pan sylweddolodd ei pherchen fod cwmni gan Arfon. Safodd y cerbyd hwnnw gyferbyn â hwy, a William Jones a agorodd ei ddrws.
"Dyma ti, Arfon. Digon o le, fachgan."
"Hylô, Enid! 'Ma ... 'ma f'wncwl William."
"Sut ydach chi, 'nginath i?"
Hoffodd y ferch ar unwaith. Wyneb crwn, iach; llygaid onest, siriol; gwefusau llon, caredig; gwallt tywyll, gloyw. Ac yr oedd ganddi lais swynol â'i lond o chwerthin. Merch naturiol, ddi-lol.
"Hwdiwch, rhannwch hwn rhyngoch ar y daith." A thyn- nodd o'i boced dabled mawr o siocled.
"Pryd buoch chi'n pyrnu hwn, Wncwl?"
"Mendia di dy fusnas... Wel, da boch chi."
"So long, Wncwl."
"So long." Hogan fach glên, meddai wrtho'i hun, gan
