"Mi eiff. 'Nhad yn . . . yn ddall, Doctor?"
"Yn fuan, mae arna' i ofn."
Bu tawelwch anniddig rhyngddynt. Syllai Dafydd yn ymbilgar i wyneb y meddyg, ond cadwai ef ei olwg ar y llawr. Gwyddai Dafydd i'w dad a'r Doctor Williams fod yn gyfeillion. yn y dyddiau pan fynychai Robert Ellis y Crown, a gwelai atgof am yr amser hwnnw yn yr awgrym o wên ofidus ar ei wefusau'n awr.
"Ydi o wedi . . . wedi ama', Doctor?"
"Na, 'dydw' i ddim yn meddwl. 'Roedd o'n reit siriol pnawn 'ma."
"'Oes 'na ddim fedrwch chi 'i wneud, Doctor?"
Ysgydwodd y meddyg ei ben, a'i law'n chwarae'n nerfus. â'i farf. "Doedd gan Sir Andrew ddim i'w gynnig. Hynny ydi, dim i achub 'i olwg o. Ond mae pobol ddall y dyddia' yma yn cael 'u dysgu i fyw bywyd llawn a diddorol, wsti. Y dyn hapusa' y gwyddwn i amdano fo pan on i yn Llundain . . .
Ond mi gawn ni chat am hynny eto. Y peth pwysig 'rŵan ydi i'th dad wella a chryfhau, heb fynd i boeni am 'i olwg."
"Be' am 'Mam, Doctor? 'Fasach chi'n deud wrthi hi?"
"Baswn, yr ydw' i'n meddwl; mae'n well iddi hi gael gwbod.
A'th daid, Owen Gruffydd. Mae o'n siŵr o ddallt, a pheth da i'th fam fydd cael rhywun y medar hi siarad efo fo. A phwy well na'i thad 'i hun, yntê? Hm . . . m. Mae'n ddrwg iawn gin' i, 'machgan i, ond . . . hm . . . m, rhaid inni wneud y gora' o betha', on' rhaid?"
Y prynhawn Mawrth canlynol, aeth Owen a Myrddin. gyda'u taid, Owen Gruffydd, a'i gi, Carlo, i hebrwng eu tad adref o'r ysbyty.
Dyn tal, tenau, oedd Owen Gruffydd, a'i wyneb creigiog a'i dalcen uchel a'i drwch mawr o wallt claerwyn yn rhoi iddo urddas
