"Ie," ebe Siwan, "a'r clogwyni draw ym ni'n weld o'n ffenestri, ac nid y rhai sydd ar ein hochr ni. Dyna sydd wedi codi awydd arna i am fynd atynt."
Chwarddodd Gwyn yn dawel ac edrych fel petai ar fin adrodd wrth y bachgen dieithr hwn am y Lleian a welsai Siwan, ond â fflach o'i llygaid rhybuddiodd hi ef i beidio â dweud dim. Ni ddangosodd Fred iddo sylwi ar na'r chwerthin na'r fflach, ond gofynnodd ac edrych yn graff ar Siwan: "I ba fan o'r traeth draw yn gywir y carech chi fynd, Miss?"
"A welwch chi'r ochr lwyd yna i'r clogwyn—dacw don wen yn torri ar ei godre 'nawr?"
"Gwelaf."
"Wel, i fyny dipyn bach y mae man du, du ar y gwaelod am rai llathenni. Dyna'r fan!"
Syllodd Fred arno'n ddistaw am funud, ac aeth ei wyneb yn goch, goch fel o'r blaen, a phan giliodd y cochni'n raddol edrychai'n welw.
"Dyna lle mae'r creigiau," ebe ef, "a 'does yna ddim traeth."
"A fuoch chi yna, 'te?" gofynnai Gwyn.
"Wel, do, heibio iddo wrth bysgota," ebe Fred, a throdd i godi un o'r rhwyfau a oedd ar y tywod yn ei ymyl.
Sibrydodd Gwyn wrth Siwan:
"Pam na ofynni di i un o'r hen gychwyr os wyt ti am fynd?"
"Fe af i â chi, ac fe dreia i 'ngore i lanio," ebe Fred yn ddisymwth.
"O, da iawn. Fe fyddwn yn dri. 'Rwyf am i mam ddod hefyd."
"Pa bryd? Fory?"
