"O, paid, Fred!" llefai Rita. "Fedra i ddim dal iti ddweud dim am hynny heddiw."
Edrychodd Mr. Owen ar y ddau blentyn amddifad yn hir, a'i feddwl yn brysur. Yna dywedodd:
"Rita, rhaid ichi adael y lle hwn heno—yn awr. A ddewch chi gyda ni i'n cartref fan draw?"
"O! dof, syr! O! dof yn wir! O! diolch! Wnewch chi ddim gadael iddynt fy nal i a'm dwyn yn ôl i Gloucester?"
"Na wnaf, merch i, na wnaf. Byddwch yn dawel eich meddwl."
"Yr wyf am ennill arian i gael anfon y teirpunt yna yn ôl. Y mae un bunt gennyf heb ei thorri."
"Fe anfonaf i'r teirpunt i ffrind imi sy'n byw yn Llundain, i'w postio oddi yno i Mr. a Mrs. Skinner,' ebe Mr. Owen. "Fe gewch chi ysgrifennu llythyr iddynt i'w anfon gyda'r arian. Fe fyddant yn meddwl wedyn mai yn Llundain yr ydych."
"O! diolch, syr. O! diolch!"
Edrychai Rita ar Mr. Owen fel un mewn breuddwyd, a dweud "O! diolch" o hyd. Yr oedd y rhyddhad o'i gofidiau bron yn ormod iddi ei ddal ar unwaith. Gadael yr ogof, gadael yr unigedd ofnadwy, a'r pryder parhaus! Cael bod a byw eto fel rhywun arall!
"Dewch chi, Rita fach," ebe Siwan. "Fe ddaw popeth yn iawn ichi eto."
"A elli di, Fred, fynd â ni yn dy gwch at y tŷ a weli fan draw?" ebe Mr. Owen.
"Cesail y Graig. Gallaf, syr."
'Nawr, ynteu.
Aethant i mewn i'r ogof er mwyn i Rita gael y gweddill o'i dillad.
