i'r un arddanghosfa ag a wnaeth WILLIAM ELLIS i'r un hono wrth ei chyhoeddi.
Nid oedd bosibl gwneyd fawr o hono trwy ei gwestiyne. Yr unig ffordd i'w gael allan ydoedd gadael llonydd iddo. Fel y ffynnon yn taflu y ffrwd allan yn ei nerth ei hunan. Yn un o Gyfarfodydd Misol Maentwrog ceisiwyd gan Mr. Hnmphreys,—fel un o'r rhai tebycaf i allu gwneyd rhywbeth o hono—ofyn gair iddo, fel yr arferid yn gyffredin pan y mae Cyfarfod Misol yn dyfod i le. Cododd Mr. Humphreys ar ei draed, a gofynodd,— "Pa fodd y mae hi rhyngoch chwi a phethau mawr y byd tragywyddol yn awr, WILLIAM?"
"Ymladd yr ydwyf fi fy ngoreu, Humphreys bach," ebe yntau, "am bethau y ddau fyd, ac ofn garw rhwng y ddau bod heb yr un."
"Pa fodd y mae hi rhyngoch chwi a'r Duw mawr a'i drefn, a ydyw hono wrth eich bodd?" gofynai y gweinidog drachefn.
"Digon prin," atebai yntau.
"Sut, sut," ebo Mr. Humphreys, "beth sydd ar y drefn fawr genych, WILLIAM?"
"Anniben iawn y mae hi yn fy sancteiddio i, Humphreys bach," ebe yntau drachefn.
"Eisiau bod yn berffaith sydd arnoch chwi, WILLIAM?' dywedai Mr. Humphreys.
"Nage, nage, Mr. Humphreys bach, ond ofn sydd arnaf na roes o ddim o'i law arna' i erioed," ebe yntau.
Ar hyn eisteddodd Mr. Humphreys i lawr, a chyfododd yr hon dduwinydd David Williams, Talysarnau, ato, a gofynodd yn bur ddoctoraidd,—
"Beth ydych yn ei feddwl am Gyfiawnhad a Sancteiddbad, WILLIAM ELLIS?"
