"Dyma hi Alys," meddai, wedi iddynt ddod ati ddisgyblion y Proffwyd," chwanegodd wrth y Roeges. "A dau frawd, a barnu oddi wrth eu golwg!"
"Ie," meddai'r ieuangaf â gwên. "Ioan wyf fi a dyma Iago y mrawd."
Pur gloff oedd Groeg y gŵr ifanc, ond rhoes wynebau onest a chywir y ddau hyn obaith newydd yn Alys.
"Dywedais y stori wrthynt, Alys," meddai Elihu. Ac y maent yn tosturio'n fawr wrth fab ein meistr."
"Yn fawr iawn," sylwodd yr ieuangaf yn garedig.
"Ond ofnant na fedr y Proffwyd fynd mor bell ag Arimathea," chwanegodd yr hen gaethwas yn siomedig. "Ni wyddant pa ffordd y dychwelant i Galilea, ond. . . .
"Na wyddom," meddai'r hynaf o'r ddau ddisgybl. "Nid ydyw'r Meistr wedi sôn am hynny wrthym." A chredai Alys y taflai olwg bryderus ar ei frawd. "Ond pa ffordd bynnag a ddewis i droi'n ôl i'r Gogledd, ni fyddwn o fewn milltiroedd i Arimathea. Ni fuom erioed yn y rhan honno o'r wlad."
"Clywais fod llawer o gleifion yn cael eu dwyn ato," meddai Alys.
"Oes, llu p'le bynnag yr awn.' "Gwelais rai ohonynt gynnau.
"Yn cael eu dwyn drwy'r Cyntedd 'ma," sylwodd Elihu'n frysiog, rhag i'r ddau ddieithryn wybod i Alys fentro i fyny i'r Rhodfa.
"Ond y mae Othniel, mab ein meistr, yn wahanol iddynt hwy," meddai Alys yn daer. "Gŵyr y gall y Proffwyd ei iacháu, ond nid chwilio am iachâd yn unig y mae. Nid ceisio ffordd rwydd i ddianc rhag poen a gwendid ei gorff. Y mae'n feddyliwr ac yn fardd, yn gwybod hanes eich cenedl, yn astudio geiriau'ch Proffwydi chwi a doethion Groeg, fy ngwlad innau, yn myfyrio yn eich Cyfraith, yn disgwyl am eich Meseia. Ac wedi iddo glywed yr hanesion am eich Meistr, Syr,"—cydiodd Alys yn erfyniol ym mraich yr ieuangaf o'r ddau yr oedd rhyw olau rhyfeddol yn ei lygaid. Pe deuai'r Proffwyd i Arimathea, Syr, gwn y byddai'n falch o rannu'i weledigaeth ag Othniel. Ac fe enillai ddisgybl a'i dilynai drwy dân, Syr, yr wyf yn sicr o hynny. Drwy unrhyw beryglon, Syr. O, Syr, gedwch i mi gael ymbil ar y Proffwyd.'
