"Nid yw'n poeni llawer am fwyd. Bwytawn yn rhywle, pan fo chwant—a bwyd i'w ddiwallu."
Bu distawrwydd rhyngddynt yr oedd yn hawdd gweld bod y gŵr ifanc yn anesmwyth.
"Pam yr oeddech chwi'n gofyn, Joseff?" holodd Caiaffas. "Dim ond imi weld ein cyfaill ifanc yn dod o dŷ Heman y Saer gynnau, f'Arglwydd."
"Mi fûm i'n gyfeillgar iawn â Heman ar un adeg," meddai Jwdas, braidd yn frysiog yn nhyb Joseff. "Un o ymyl Cerioth yw Mair, ei wraig.
Edrychai ar Joseff fel y siaradai, ond nid oedd ei lygaid mor ddi—syfl erbyn hyn. Gwyddai Joseff ei fod yn cuddio rhywbeth. Yr oedd cysylltiad rhwng y Nasaread a thŷ Heman, ond ni fynnai iddynt hwy wybod hynny. Ofnai ddwyn helynt i dŷ'r saer, yr oedd hynny'n amlwg.
"Wel, a wyt ti'n barod i'n helpu?" gofynnodd Caiaffas. "Ydwyf, f'Arglwydd."
"Da iawn. Byddi'n gwneud gwasanaeth mawr—i'th genedl, i'r Deml sanctaidd, i Iafe. Bydd Jerwsalem, fel ei henw, yn Ddinas Heddwch dros yr Ŵyl. Nid yn faes ymladd.'
"Jerwsalem. Trigfan Heddwch," meddai Esras yn ddwys. "Jireh—Shalem," meddai Isaac yr un mor ddefosiynol, ac yna llafar—ganodd yn dawel eiriau o un o salmau Dafydd, Dymunwch heddwch Jerwsalem: llwydded y rhai a'th hoffant." "
"Ie, wir; ie, wir," sisialodd Esras, a llafar—ganodd yntau'r ddwy linell nesaf, "Heddwch a fyddo yn dy ragfur, a ffyniant yn dy blasau.' Ie, wir; ie wir."
"Wel, yn awr, ynteu," meddai Caiaffas, rhag ofn, fe dybiai Joseff, i'r pwyllgor droi'n gymanfa, "pa bryd a pha le?"
"Nos yfory, f'Arglwydd.'
"A'r lle?"
"Ni wn eto. Byddwn yn bwyta swper y Pasg gyda'n gilydd, ac yna, y mae'n debyg yr awn i Fynydd yr Olewydd neu i rywle tebyg am y nos. Dof yn syth—yma, f'Arglwydd?"
"Nage. I'm tŷ i. Bydd rhai o blismyn y Deml a rhai o'r milwyr Rhufeinig yn dy ddisgwyl yno. Gyrraf neges i wersyll Antonia ar unwaith. Byddant yng nghefn y tŷ.'
"O'r gorau, f'Arglwydd."
