"A finnau," meddai llais crynedig yr hen Falachi. "Diwrnod ofnadwy o brysur yn yr hen Deml 'na ddoe."
"Gormod o arian i'w cyfrif, Malachi?" gofynnodd Joseff yn slei.
"I beth gynllwyn y mae eisiau galw'r Cyngor yr amser yma o'r nos?" oedd ateb yr hen frawd. "Ers deng mlynedd ar hugain yr wyf fi'n aelod o'r Sanhedrin, ond dyma'r tro cyntaf imi gael fy nhynnu o'm gwely iddo. Ac i beth, mi hoffwn i wybod? I beth?"
"Credaf iddynt ddal y dyn 'na o Nasareth," meddai Joseff. "
"O?"
Diflannodd dicter Malachi: nid oedd dim ond diddordeb yn ei lygaid yn awr—a boddhad mawr. Onid oedd ei dri mab ac amryw o'u meibion hwythau'n gyfnewidwyr arian yn y Deml, ac oni cheisiodd y ffŵl hwn o Nasareth ddifetha'u holl fusnes hwy? Arian oedd Duw a chrefydd yr hen frawd, a gwae i'r gŵr a feiddiai ymyrryd â'u sancteiddrwydd hwy.
"Felly'n wir!" meddai, â gwên hyll. "Dyma gyfle i dalu'r pwyth yn ôl i'r cyfaill o Nasareth. Hm, felly'n wir!" Rhwbiodd ei ddwylo ynghyd, gan grecian yn ei wddf. "Roedd hi'n werth gadael y gwely am hanner nos wedi'r cwbl. Hm, felly'n wir!"
Galwodd un o weision Caiaffas hwy, a dilynasant ef dros farmor y cwrt agored ac yna i fyny'r grisiau llydain i'r neuadd uwchben. Eisteddodd pawb ar y clustogau a drefnwyd yn hanner cylch o flaen y llwyfan Ile'r oedd gorsedd yr Archoffeiriad.
Daeth y ddau Pharisead Esras ac Isaac i eistedd wrth ymyl Joseff.
"Cynulliad da, ac ystyried yr amser," meddai Esras. "Pump ar hugain," meddai Isaac yn orchestol. "Mi fûm i'n cyfrif. Yn agos i hanner y Sanhedrin."
"A ddaliwyd y dyn?" gofynnodd Joseff.
"Do, a'i ddwyn i dŷ Annas," atebodd Esras. "Gwelais hwy'n mynd yno gynnau."
"Pam i dŷ Annas?"
"He! Cwestiwn ffôl, Joseff!" Chwarddodd Esras yn dawel a gwnaeth Isaac sŵn yn ei wddf.
Nodiodd Joseff. Yr un peth a oedd ym meddwl y tri. Gwyddent na châi dim ddigwydd yn y Deml na'r Sanhedrin
