"Un o ddisgyblion Iesu o Nasareth, onid e?" gofynnodd Joseff eilwaith.
"Pam y gofynnwch?" Siaradai'n araf a thawel a'i lais yn llusgo'n llidiog drwy'i eiriau. "Onid yw dal y Meistr yn ddigon i chwi? Beth a fynnwch yn awr?"
Gwelai Joseff o'i flaen un o'r dynion hynny a edmygai gymaint pan ddeuai i Jerwsalem yn hogyn gyda'i dad. Ie, pysgodwr o Lyn Galilea oedd hwn—gŵr araf ei leferydd, dwfn ei lais, llydain ei ysgwyddau, didwyll ei lygaid, ag ôl y tywydd ar ei wyneb onest. Ni thwyllai hwn mohonoch o ffyrling, ac os dilynai ryw arwr, âi drwy ddŵr a thân, drwy uffern ei hun, er ei fwyn. Nid ofnai hwn un perygl, a phe deuai'r galw
Cofiodd Joseff i'r Nasaread gael ei ddwyn ymaith yn unig a digyfaill i dŷ'r Archoffeiriad ac i'r gŵr o'i flaen haeru yng nghwrt y plas nad adwaenai ef mohono.
"Yr oeddwn i yn y Sanhedrin," atebodd yr un mor dawel. "Fe'i cafwyd yn euog o gabledd ac yn haeddu—marwolaeth." Tynnodd y dyn ei law oddi ar garn ei gleddyf, a nodiodd yn araf. Yna syllodd yn hir a syn i wyneb Joseff.
"Yr oeddych chwi, Syr, yn . . . yn. . . yn . . . yn erbyn hynny?"
"Oeddwn. Ond yr oedd yn amlwg fod pawb arall yn unfarn.'
"Beth a ddigwyddodd, Syr?"
"Nid oedd cysondeb ymhlith y tystion, a chredais wedyn fod y praw ar ben ac y gollyngid y Nasaread yn rhydd. Ond yr oedd Caiaffas"—dywedai Joseff enw'r Archoffeiriad rhwng ei ddannedd "yr oedd Caiaffas yn benderfynol o'i gondemnio. Gofynnodd iddo ai ef oedd y Crist, a phan atebodd, rhwygodd yr Archoffeiriad ei ddillad. Aeth yn gynnwrf drwy'r lle, a phoerodd y plismyn ac eraill yn wyneb y . . . y Crist."
"Y . . . y Crist? A ydych chwi'n credu—hynny, Syr?" "Ydwyf."
Bu distawrwydd rhyngddynt: chwiliai llygaid y pysgodwr wyneb Joseff am y gwir. Yna, fel petai'n fodlon ar yr hyn a ddarllenai ynddo,
"Beth a wnânt hwy ag ef, Syr?"
Tro Joseff oedd synnu yn awr, a chanfu'r pysgodwr yr olwg yn ei lygaid.
