"Ydynt. Hyd yn oed yn awr, a chwithau'r Rhufeinwyr ym. mhob tref a phentref o bwys. Yn fwy hyderus fyth yn awr, efallai, a'r trethi bron â'u llethu."
"A gredir hi gan eich tad?"
"Wn i ddim. Nid yw ef byth yn sôn amdani. Y mae byd fy nhad, fel y gwyddoch, yn un braf."
"Hm. Yn rhy braf i boeni am y Meseia hwn?"
"Efallai, wir. Yr ydych chwi'r Rhufeinwyr yn talu'n dda am y gwin y mae'n ei yrru i Jopa a Chesarea, ac fel Sadwcead cyfoethog, y mae'n casáu popeth a gred y Phariseaid.
"Y maent hwy'n disgwyl y Meseia?"
"Y Phariseaid? Ydynt, yn eiddgar, ac yn cysuro'r bobl wrth sôn amdano. Hwy yn fwy na neb sy'n cadw'r dyhead yn fyw."
"Y mae gennych barch i'r Phariseaid hyn—er bod eich tad yn eu casáu?"
"Oes. Rhagrithwyr ofnadwy yw rhai ohonynt yn cymryd arnynt ymprydio, er enghraifft, ac yn gwledda ar y slei!ond y mae llawer ohonynt yn wŷr heb eu hail. Yn byw er mwyn eu crefydd ac yn esiampl i bawb yn eu hufudd—dod i'r Gyfraith. Rhy fanwl, efallai, amryw ohonynt, yn chwerthinllyd o fanwl weithiau, ond . . Ysgydwodd Othniel ei ben yn araf mewn edmygedd.
"Pam y mae'ch tad yn eu casáu, ynteu?"
Tro Othniel oedd chwerthin yn dawel yn awr.
"Dywedais fod byd Sadwcead cyfoethog yn un hawdd," meddai mewn islais, rhag ofn bod un o'r gweision rywle wrth y drws.
"Ac nid yw un y Phariseaid felly?"
"Hawdd! Eu crefydd yw popeth iddynt hwy. Gŵyrant oddi tano fel rhai yn cario baich trwm. Y Phariseaid ysgwyddog y gelwir llawer ohonynt. Y mae ganddynt gannoedd o reolau—ynglŷn â bwyd, a glendid corff, a'r synagog, a'r Sabath, a'r Deml. 'Byddant yn ceisio glanhau'r haul yn nesaf,' yw sylw'r offeiriaid yn Jerwsalem."
"Pam y gwnânt eu bywyd yn faich fel hyn?"
"Credant fod byd ar ôl hwn ac y cânt eu gwobrwyo ynddo."
"Ac nid yw'ch tad yn malio am y byd hwnnw?"
"Y mae hwn yn ddigon da i'm tad," meddai Othniel â gwên. "Ac i bob Sadwcead arall."
"Ac i chwithau, Othniel?"
