"A welsoch chwi rywun i fyny arni?"
"Unwaith," atebodd Longinus yn dawel.
"Unwaith yn llawn digon."
Gorffennodd ei win ac estynnodd y cwpan am ychwaneg.
"Dim rhagor, Sextus. Cawsoch lawn digon."
"Digon? Pwy shy'n dweud?"
"Os yfwch fwy byddwch yn rhy feddw i ddim.'
"Hy, gorau'n y byd!" Rhythodd eto ar Longinus cyn gofyn eilwaith,
"A fuoch chwi'n hoelio rhywun?"
"Naddo."
"Wel, gair o gyngor rhag ofn y cewch chwi'r anrhydedd. Yfwch! Yfwch yn feddw gaib! Yr unig ffordd. Ac wedyn i fyny eg ef! Dim lol."
Daliodd y cwpan allan eto, ond gwthiodd Longinus y gostrel y tu ôl iddo ar y bwrdd.
"Dim diferyn arall, Sextus."
"O?" Safodd, yn herfeiddiol ond yn bur simsan.
"Eisteddwch, Sextus. A gedwch inni gael sgwrs. Fel dau gyfaill. Oherwydd yr wyf yn eich edmygu."
"Y? Ed . . . edmygu?"
Sobrodd y geiriau ryw ychydig arno ac fe'i gollyngodd ei hun yn araf yn ôl i'w gadair.
"Ydwyf. Unwaith y gwelais i neb ar groes. Un a garwn oedd hwnnw, caethwas yr oeddwn i'n hoff ohono. Yn Rhufain. Yr oeddwn i i fod yn gyfreithiwr. Ond dihengais y diwrnod hwnnw. I'r fyddin . . . Gwn am ambell ganwriad a fuasai'n mwynhau'r gwaith sydd o'ch blaen chwi'r prynhawn 'ma. Ond nid chwi, Sextus, nid chwi. Ac am hynny yr edmygaf chwi, fy nghyfaill. Am fod y creulonder yn ffiaidd gennych. Y mae'n fraint eich cyfarfod, Ganwriad."
Gwrandawai'r dyn yn astud, gan nodio ar bob gair.
"Creulon!" meddai rhwng ei ddannedd. "Ydyw, ffiaidd o greulon." Poerodd ar y llawr.
"Pe bawn i'n eich lle chwi, Sextus, awn i gysgu am ryw awr. A phan ddeffrowch byddwch yn fwy sobr i ofalu am eich milwyr. Hwy, wedi'r cwbl, fydd yn gwneud y gwaith."
"Ie."
Safodd, gan afael yn y bwrdd i'w sadio'i hun. Gwelodd y gostrel eto.
