bod Fflaminius yn bur ansad ar ei draed: rhaid bod y posca'n gryfach nag y tybiasai Longinus.
"Beth sydd, Marcus?"
"Hon, Syr." Daliai wisg yn ei law chwith. "Yr oedd hi'n perthyn i'r carcharor. Y mae Fflaminius eisiau ei rhannu hi rhyngom ni."
"Ei difetha hi fyddai hynny."
"Dyna wyf finnau'n ddweud, Syr. Y mae hi'n un darn, heb wnïad yn unman."
"Rhannu tipyn o wisg rhwng pedwar ohonoch!" meddai Longinus, gan gymryd arno synnu'n fawr gwelai fod Fflaminius yn feddw a gwyddai fod yn rhaid iddo'i drin yn ofalus neu fe droai'r dyn yn gas.
"Dyw'r lleill ddim eisiau'r wisg, Syr," meddai'r milwr yn ystyfnig. "Felly, hanner bob un i mi a Marcus."
"Fflaminius?"
"Ie, Syr?"
"Neithiwr ddiwethaf y digwyddais i glywed rhyw filwr yn Antonia yn canmol ei lwc â'r disiau. A chredwn mai eich llais chwi a glywn."
"Ie, fi oedd yn canmol fy lwc, Syr. Pymtheg dernyn neithiwr. Ugain y noson gynt."
"Wel, wir, y gŵr mwyaf lwcus ym myddin Rhufain! Trueni na fyddai gennym ddisiau i dorri'r ddadl fach hon, onid e?" Ac ysgydwodd Longinus ei ben yn ddwys.
"Disiau! Disiau!" Chwiliodd y dyn yn ffwndrus ym mhwrs ei wregys a chilwenodd fel y deuai'i fysedd meddw of hyd i ddau ddis. "Hwde, Marcus," meddai, gan eu rhoi i'w gyd-filwr.
Ysgydwodd Marcus hwy yng nghwpan ei ddwylo, ac yna taflodd hwy ar y ddaear. Edrychai'n siomedig pan ŵyrodd i syllu arnynt.
"He, he, he, dau dri!" rhuodd y llall. Ysgydwodd a thaflodd yntau'r disiau.
"He, he, he, pump a chwech! Pump a chwech! Fflam yn lwcus bob gafael! Bob gafael!"
A chrafangodd y wisg oddi ar fraich Marcus.
"Da iawn, Fflaminius," meddai'r canwriad. "Da iawn, wir. Ond beth am roi cyfle i minnau?"
