"Dim, diolch." A gwthiodd law'r hen filwr ymaith. "Hwde, Fflam!" gwaeddodd Leo. "Gorffen hwn inni," gan ddal y gostrel tuag ato.
"Dim, diolch, Leo.'
"Dyma ti, Fflam," meddai'r pedwerydd milwr, Lucius, gan dynnu cylffau o fara a physgod wedi'u halltu o'i ysgrepan.
"Dim, diolch, Lucius."
Pwysodd Fflaminius ymlaen i syllu'n freuddwydiol ar y ganol o'r tair croes. Edrychodd y tri arall ar ei gilydd heb ddywedyd gair a sylwai Longinus fod rhyw bryder syn yn eu llygaid, ac yn arbennig yng ngwedd yr hen Farcus. Gerllaw, ar ddarn arall o graig, eisteddai milwyr y Canwriad Sextus yn bwyta ac yfed a chlebran a chwerthin. Rhythodd Fflaminius yn ddig arnynt, fel petai'r sŵn a wnaent yn beth aflednais yn y lle hwn; yna gŵyrodd ymlaen drachefn i wylio'r groes yn fud a ffwndrus.
Uwchben, hongiai cymylau trymion yn y nef a lithiwyd ymaith bob llewych oddi ar dyrau a chromennau hardd Jerwsalem. Aethai'r ddinas o eira'n llwm a llwyd a gŵyrai caddug anferthol trosti. Codai'r milwyr a'r bobl olygon brawychus i fyny, fel petaent yn ofni gweld y dûwch yn ymagor ac yn tywallt gwae ar y ddaear. Taflai march Longinus ei ben yn wyllt, gan weryru mewn dychryn, ac wrth droed craig gerllaw yr oedd ceffyl Sextus, a barnu oddi wrth regfeydd ei feistr, yn fwy aflonydd fyth. Troesai'r dydd, er nad oedd hi ond tua'r chweched awr, yn nos. Nos drom, ormesol, a'i thywyllwch yn rhywbeth y teimlai Longinus y gallai ei dorri â'i chwip. Tawsai pob aderyn.
"Syr?"
Yr hen Farcus a ddaethai ato. "Ie, Marcus?"
"Ydych chwi . . . 'ydych chwi'n meddwl fod rhyw gysylltiad rhwng hyn"—a nodiodd tua chroes y Nasaread "a'r . a'r tywyllwch yma?"
Chwarddodd Longinus i'w gysuro. "Y mae hyn yn digwydd yn y wlad hon weithiau yn y gwanwyn," meddai. "Ni welais i mohono o'r blaen, ond mi glywais amdano."
"Do, Syr?"
Yr oedd rhyddhad yn ei lais fel y troai'n ôl i ymuno â'r lleill, ond daliai i edrych yn ofnus tua'r nef.
