Iddewon 'ma i'w gilydd, ond yn wir, yr oedd y tebygrwydd y tro hwn yn rhyfeddol.
"Longinus?"
"Syr! Nid oeddwn i'n eich adnabod chwi—yn y lle yma, ac yn y wisg yna."
"Longinus?" Yr oedd taerineb
Yr oedd taerineb yn y llais.
"Ie, Syr?"
"A ydyw'r Nasaread wedi marw?"
"Ydyw, Syr."
"A'i gorff ef?"
"Ei gorff, Syr?"
"Ie. Beth yw neges y milwyr 'na?"
"Tynnu'r tair croes i lawr rhag iddynt halogi'r Ŵyl a'r Sabath."
Er ei waethaf llithrodd y watwareg a glywsai yn llais y milwr i lais Longinus hefyd.
"Ac yna?"
"Ant â'r cyrff i'r tanau sy'n llosgi ysbwriel y ddinas.' "Yr wyf yn mynd yn syth at y Rhaglaw, Longinus. Y mae gennych awdurdod tros y milwyr hyn?"
"Oes, wrth gwrs."
"Cedwch hwy yma nes imi ddychwelyd, 'wnewch chwi? Ni fyddaf yn hir. Y mae gennyf fedd yn un o'r gerddi 'na wrth droed Bryn Gareb, ac os caf ganiatâd y Rhaglaw, cymeraf gorff y Nasaread a'i roddi ynddo. Cedwch y milwyr yma, erfyniaf arnoch."
"O'r. . . o'r gorau, Syr."
Gwyliodd Longinus ef yn brysio ymaith ac yn ymuno â rhyw ddyn a arhosai amdano. Yna i ffwrdd â'r ddau tua'r ddinas. Syllodd y canwriad mewn dryswch ar eu holau. Ni ddeallai'r peth o gwbl: onid oedd tad Othniel yn un o'r Cyngor Iddewig a gawsai'r carcharor yn euog ac yn haeddu marwolaeth? Ai'n edifar yr oedd? Neu efallai na chydsyniodd ef â'r ddedfryd ac yr heriai yn awr holl awdurdod yr Archoffeiriad a'r Cynghorwyr drwy fynnu claddu'r Proffwyd yn ei fedd ei hun? Os oedd hynny'n wir, byddai Othniel a'i dad yn gyfeillion mawr yn hytrach nag yn elynion.
"Longinush? Longinush?"
Y Canwriad Sextus a ymlwybrai'n feddw tuag ato. "Y milwyr 'na—pwy a'u gyrrodd hwy yma?"
