"Oeddech chwi, Syr? Gwelais yr Archoffeiriad ac amryw o Gynghorwyr gydag ef, ond ni sylwais arnoch chwi, Syr. O, Syr, maddeuwch i hen gaethwas am fod yn hy ar ei arglwydd, ond y mae'r hyn a wnaeth gwŷr y Sanhedrin y bore 'ma yn.
yn . . .
"Yn drosedd yn erbyn Duw ei hun, Elihu. Yr anfadwaith mwyaf a fu erioed."
Credai Elihu am ennyd mai gwatwareg oedd y geiriau, ond yr oedd un olwg ar wyneb ei feistr yn ddigon i'w ddarbwyllo.
"Yr oeddech chwi yno i i geisio'i achub, Syr?"
"Oeddwn, pe dôi cyfle. Ond yr oedd Caiaffas a'i gynffonwyr fel bleiddiaid rheibus."
Erbyn hyn gwisgai Joseff yr hen wisg, ac edrychodd arno'i hun yn y drych mawr o bres gloyw.
"Dyna well, Elihu. Pan adewais i'r Palmant a chyrraedd y ffordd, rhoes twr o'r bobl fanllef imi, gan feddwl fy mod i'n un o elynion y Proffwyd. Ffieiddiwn y wisg a oedd amdanaf." "Ond nid oes raid i chwi wisgo un mor dlawd â hon, Syr." "Oes, a gorau po dlotaf y bo hi. Efallai y gwna hyn imi deimlo'n fwy gwylaidd. Yr oeddwn fel bedd wedi'i wynnu, Elihu."
"Syr?" Ni ddeallai'r hen gaethwas.
"Yn deg oddi allan ond oddi mewn yn llawn o esgyrn y meirw a phob aflendid. Geiriau'r Proffwyd, Elihu. Geiriau'r Meseia.'
"Ie, Syr, geiriau'r Meseia," meddai Elihu'n dawel. "Ond nid ydynt yn wir am fy meistr caredig, Syr."
"Ydynt, ac am bob un ohonom ni, wŷr y Deml. Ond Elihu, ni chefais wybod gennyt pam yr oedd Alys yn wylo." "Naddo, Syr. Nid iddi gael gweld Jerwsalem y dymunai'ch mab iddi ddod yma yn lle Elisabeth."
"O?"
"Nage. I weld y Proffwyd, Syr. Ac i erfyn arno ddod i Arimathea.'
"I'w iacháu?"
"Ie, Syr, ac i sôn am y Deyrnas wrtho. Teyrnas y Meseia, Syr. Ond nid ydych chwi—a begio'ch pardwn, Syr—yn credu yn y Deyrnas, yr un fath â'r Phariseaid. Na finnau, o ran hynny, Syr, byth er pan glywais i syniadau'r Proffwyd o Nasareth amdani."
"Beth a glywaist ti, Elihu?"
