"Clywais hanes rai o'r Phariseaid yn mynd ato un diwrnod i ofyn iddo pa bryd y deuai Teyrnas Dduw. Ac meddai yntau, 'Teyrnas Dduw, o'ch mewn chwi y mae.' Dywedai'r hen gaethwas y geiriau'n araf, fel petai'n gadael i ystyr pob un suddo i ddyfnder ei feddwl. "Ac ond i rywun ddechrau meddwl am y peth, Syr, i mewn ynom ni, yn ein calonnau ni, nid yn Jerwsalem a'i Theml—a begio'ch pardwn am fod mor eofn, Syr—i mewn ynom ni, yn ein calonnau ni..
"Ie, Elihu, oddi mewn ac nid oddi allan." Cydiodd Joseff yn ei urddwisg ysblennydd a'i thaflu o'r neilltu.
"Ond yn awr rhaid i Alys fynd yn ôl â'r hanes am y praw a'r a'r groes," meddai Elihu'n drist.
"Yr ogof."
"Begio'ch pardwn, Syr?"
"Dim byd, Elihu. Rhywbeth a ddigwyddodd ddod i'm meddwl i, dyna i gyd. Ond dywed, pam y gofynnodd fy mab Othniel i Alys fynd i weld y Proffwyd? Pam na yrrai. Tawodd Joseff, heb allu gorffen y frawddeg.
"Pwy, Syr?"
"Ie, pwy, onid e? Ni adwn i iddo ef na thithau na neb arall grybwyll ei enw. A phe gofynasai i'w fam neu i Rwth, ni wnaent ond chwerthin am ei ben. Ie, Alys, Alys a ddewiswn innau."
"A pheth arall, Syr. . ." Petrusodd y caethwas.
"Ie?"
"Y mae'r Roeges fach yn hoff iawn o'ch mab, Syr. Fe . . . fe wnâi hi rywbeth trosto."
Nodiodd Joseff yn araf, ac yna troes tua'r drws. "Y mae'r Cynghorwr Nicodemus yn aros," meddai.
"A gaf fi ddod i mewn?" Llais Esther.
Agorodd Elihu y drws iddi.
"Joseff!"
"Bore da, Esther."
"A ydych chwi'n drysu, Joseff?"
"Gelli fynd yn awr, Elihu," meddai Joseff wrth yr hen was. "A hoffech chwi imi ddod gyda chwi, Syr?"
"Na, dim, diolch. Dywed wrth y Cynghorwr Nicodemus yr ymunaf ag ef mewn ennyd."
"O'r gorau, Syr."
