"I dŷ halog! Joseff!"
"A chefais yr hawl ganddo i gymryd corff y Nasaread a'i roi yn y bedd."
"Bedd? Pa fedd?"
"Fy medd fy hun wrth droed Gareb . . . Esther?"
"Ie, Joseff? Dychwelodd y pryder a'r ofn i'w llais. "Pery'r Ŵyl am saith niwrnod. Ond yr wyf fi'n halogedig eleni, heb allu cymryd rhan ynddi. Afi lawr at Abinoam a'r cwmni yn awr i fod yn awyrgylch gysegredig y wledd. Yfory, af i synagog y Deml i bob gwasanaeth, ac yna, bore drennydd, dychwelaf fi ac Elihu ac Alys i Arimathea. Cewch chwi a Rwth a Beniwda aros yma yn Jerwsalem hyd ddiwedd yr Ŵyl os mynnwch, a threfnaf i rai o weision Abinoam weini arnoch a'ch danfon adref."
"Ond, Joseff. . . .
"Aeth Jerwsalem yn atgas gennyf, Esther. Hoffwn gael ysbaid yn rhywle tawel, tawel. A hiraethaf am weld Othniel. Othniel druan! Bydd y newydd yn loes iddo. Ond efallai y gŵyr, efallai y gŵyr.
"Y gŵyr beth, Joseff?"
Ond nid atebodd. Cododd oddi ar y fainc a chymryd ei braich a'i harwain tua'r drws.
"Dewch, Esther, gellwch chwithau wylio'r cwmni wrth y bwrdd fel minnau. Y mae'n debyg y bydd gwraig Abinoam hefyd yn eistedd yn yr ystafell. Dewch, Esther, dewch."
Yr oedd amryw o lampau wedi'u goleuo yn yr ystafellfwyta a chwmni mawr, wedi'u gwisgo'n hardd ar gyfer y wledd, yn hanner-orwedd ar fatresi a chlustogau o amgylch y bwrdd isel, pob un yn gorffwys ar ei fraich chwith a'r ddeau'n rhydd ganddo i ymestyn am y bwyd ac i dderbyn y cwpan gwin. Eisteddai gwraig y gwestywr, clamp o ddynes writgoch, a'i dau blentyn, geneth tua naw a bachgen tua phump oed, ar fainc yng nghongl yr ystafell, ac ymunodd Joseff ac Esther â hwy.
Dechreuodd swper y Pasg. Cymerodd Abinoam, fel Pen y Cwmni, y cwpan gwin, a chyn yfed diolchodd â'r weddi draddodiadol:
"Bendigedig wyt ti, O Arglwydd ein Duw, a greodd ffrwyth y winwydden. Bendigedig wyt ti, O Arglwydd ein
