bopeth yn wahanol. Gorffwys, gorffwys sydd arnoch chwi ei eisiau, Joseff bach."
Ceisiai Esther swnio'n ddibryder, ond yr oedd ofn fel iâ yn ei chalon. Bodlon a phwysig, digyffro a diofid, llond ei groen ond hawdd ei drin a'i arwain bob amser—dyna a fuasai'i gŵr iddi hi drwy'r blynyddoedd. Ond yr oedd hwn yn rhywun dieithr. Yn bell ac ansicr a dychrynedig, fel plentyn ar goll. Ni wyddai'n iawn beth i'w wneud, ai tosturio wrtho ai ceisio'i ysgwyd allan o'i fyfyr syn.
"Yn y bore fe welwch bethau'n wahanol," meddai eilwaith. "Wedi'r cwbl, yr oedd yn rhaid rhoi diwedd arno ef a'r terfysg a achosai."
Safodd Joseff ac edrychodd yn hir ar ei wraig, a'r tywyllwch yn ei lygaid yn dyfnhau. Yr oedd y gair' diwedd fel rhyw ddedfryd ddi-syfl, fel rhygniad olaf y maen ar ddrws y bedd. Hoffai fedru cydio yn y gair a'i hyrddio yn erbyn y mur nes ei falu'n deilchion, ac yna neidiai'n orfoleddus ar y darnau i'w sathru'n llwch.
Ychydig ennyd, ac ni'm gwelwch: a thrachefn ychydig ennyd, a chwi a'm gwelwch: am fy mod yn myned at y Tad
O b'le y daethai'r geiriau hyn i'w feddwl? Ie, Simon Pedr; a'i ddagrau'n berlau byw dan lewych y lloer, ef a'u llefarodd hwy yn Nyffryn Cidron pan soniai am fwyta'r Pasg yn nhŷ Heman . . . "Geiriau'r Meistr, Syr, geiriau'r Meistr..
Ffrydiai golau'r lloer drwy ffenestr ar ben y grisiau, a nofiai drwyddi hefyd o dŷ gerllaw ran o'r Halel, salmau'r Pasg. Cododd Joseff ei ben i wrando, a thywynnai'r lloergan ar ei wyneb.
"Y maen a wrthododd yr adeiladwyr
a aeth yn ben i'r gongl. . .
Dyma'r dydd a wnaeth yr Arglwydd;
gorfoleddwn a llawenychwn ynddo . . .
Bendigedig yw a ddêl yn enw'r Arglwydd. . .
Clodforwch yr Arglwydd, canys da yw:
oherwydd yn dragywydd y pery ei drugaredd ef."
Syllodd Esther yn syn ar ei gŵr. Gwelai'r ing yn cilio o' lygaid a llawenydd a hyder mawr yn loywder ynddynt Yr oedd golau fel pe o fyd arall yn ei wedd.
