"Yna aeth y gŵr at yr ail fab a rhoi'r un gorchymyn iddo. Mi a af, Arglwydd,' meddai hwnnw. Ond nid aeth.'
Wedi aros ennyd, edrychodd y Nasaread ar yr Ysgrifenyddion a'r Phariseaid a'r henuriaid a eisteddai o'i flaen.
"Pa un o'r ddau," gofynnodd iddynt, "a wnaeth ewyllys y tad?"
Gwenai a winciai'r bobl ar ei gilydd.
"Y cyntaf," meddai un o'r Phariseaid yn sur.
"Yn wir meddaf i chwi,"—yr oedd brath yn y llais a fflach yn y llygaid yn awr—"â'r publicanod a'r puteiniaid i mewn i deyrnas Dduw o'ch blaen chwi."
Taniodd llygaid Beniwda yntau. Y publicanod, gweision taeog y Rhufeinwyr, a'r puteiniaid, y merched a oedd yn loetran yng nghyffiniau gwersylloedd y gormeswyr! Y cymeriadau hyn a ddirmygai pob Selot hefyd yn fwy na neb. Oedd, yr oedd y Rabbi ifanc o Nasareth, yn amlwg, yn Genedlaetholwr fe wyddai Dan y Gwehydd am beth y siaradai pan awgrymodd iddynt ddod i wrando ar hwn.
Gwelai Beniwda wynebau'r Phariseaid. Hoffent allu neidio ar eu traed a melltithio'r Proffwyd, ond tu ôl iddynt yr oedd twr o bererinion o Galilea. Mewn pwyll yr oedd doethineb.
"Daeth Ioan atoch yn ffordd cyfiawnder," aeth y llais ymlaen, "ac ni chredasoch ef. Ond y publicanod a'r puteiniaid a'i credasant ef. Chwithau, yn gweled, nid edifarhasoch wedi hynny fel y credech ef."
Nid oedd Beniwda mor sicr yn awr. Ioan? Y proffwyd a fu'n bedyddio lluoedd yn Iorddonen? Petai wedi sôn am y Selotiaid Jwdas o Gamala a Sadoc y Pharisead byddai mwy o synnwyr yn ei eiriau. Mentrodd y ddau hynny bopeth i geisio taflu ymaith iau'r gormeswyr, ond ni wnaeth y Bedyddiwr ond dwrdio'r bobl oherwydd eu pechodau a phregethu edifeirwch. Bu hwnnw hefyd, os cofiai Beniwda'n iawn, yn chwyrn wrth y Phariseaid a'r Sadwceaid, gan eu galw'n "wiberod." Ond pa siawns a oedd gan y bobl na'u harweinwyr, a'r Rhufeinwyr yn y tir? Unwaith y gellid clirio'r rheini ymaith, deuai popeth arall i'w le.
"Clywch ddameg arall," meddai'r Nasaread, a phwysodd y bobl ymlaen i wrando arno.
"Rhyw ŵr a blannodd winllan ac a osododd berth o ddrain
